Een specifieke aanpak

Veel trage wegen hebben een belangrijke cultuurhistorische, landschapsecologische en/of esthetische waarde en een functie/profiel als onverharde voetweg. Ze ontstonden uit een ver verleden omwille van:

•                 De handel

•                 Verplaatsingen tussen dorp en platteland

•                 Landbouw en veeteelt bij het vervoer van landbouwproducten, vee en andere goederen naar de markt

•                 Pelgrimsroutes waarbij gelovigen te voet reisden naar heilige plaatsen

•                 Transport in de industriële revolutie

Het beheer en het gebruik moet afgestemd worden op de draagkracht van deze paden en mag het authentiek karakter niet schaden. Deze paden vragen een specifieke aanpak: het beleid kan enkel gericht zijn op het open en toegankelijk houden van deze paden voor voetgangers (wandelaars, lopers). Een veralgemeende aanpak voor trage wegen is dus in deze niet aanvaardbaar.

Het toegankelijk maken voor niet gemotoriseerd wielverkeer (incl. rolstoelen en scootmobielen), ruiters mag het waardevol karakter niet aantasten en is voor deze paden van ondergeschikt belang.
Daar bovenop is het zo dat sommige paden een beperkte draagkracht hebben en niet zijn geschikt voor ruiters, niet-gemotoriseerd wielverkeer (incl. rolstoelen en scootmobielen) en hierdoor zorgen voor schade aan de paden waardoor ze onbruikbaar worden voor voetgangers. De toegankelijkheid moet in dat geval beperkt worden tot voetgangers en waar nodig moeten maatregelen genomen om andere gebruikers uit te sluiten.

De ‘missing links’ in het netwerk moet men aanpakken en daar waar nodig bestaande tracés opnieuw toegankelijk te maken en/of door nieuwe of alternatieve tracés te ontwikkelen.